اجتماع » مرد جوان با اشک اسم همسرش را صدا میزد. همسرش هم او را صدا میزد. در نهایت فرانک ٢٤ساله زیر خروارها خاک پیدا شد. او را بیرون آوردند و به بیمارستان منتقل کردند. معجزه اصلی اینجا بود که این زن بعد از ١٦ساعت هم خودش و هم فرزندش سالم بودند.
درنگ : عملیات آواربرداری با روشن شدن بولدوزر آغاز شد. مرد جوان اما دستبردار نبود. باز هم در میان خاکها به دنبال همسرش میگشت. چند ثانیه مانده بود تا شروع عملیات که ناگهان صدایی از میان خاکها شنیده شد. مرد جوان فریاد زد: «زنده است!» نیروهای امدادی به سمت صدا رفتند. مرد جوان با اشک اسم همسرش را صدا میزد و حالا دیگر فریادهایش پاسخ داشت. همسرش هم او را صدا میزد. در نهایت فرانک ٢۴ساله زیر خروارها خاک پیدا شد. او را بیرون آوردند و به بیمارستان منتقل کردند. معجزه اصلی این جا بود که این زن بعد از ١۶ساعت هم خودش و هم فرزندش سالم بودند.
فرانک صحیح و سالم در کنار شوهرش نشسته است. او هم مرتب خدا را شکر میکند. باورش نمیشود که زنده مانده است. هر کس او را ببیند، باور نمیکند که چندین ساعت زیر آوار بوده و خروار خاک رویش ریخته است. فرانک از ١۶ساعت ترس و دلهرهاش در زیر خاک میگوید.
بخشهای از صحبت های فرانک از ۱۶ ساعت وحشتناک را در ادامه بخوانید:
- وقتی زلزله آمد، من داخل خانه نشسته بودم و تلویزیون نگاه میکردم. مادرشوهر و خواهرشوهرم به میهمانی رفته بودند. خانه عمویم بودند. شوهرم هم پیش از یکی از دوستانش در پارک رفته بود تا کاری انجام دهد. پدرشوهرم هم داخل حیاط بود. ناگهان خانه لرزید. پدرشوهرم توانست فرار کند ولی من تا آمدم فرار کنم، ناگهان خانه ترک برداشت. کنار چارچوب در رفتم. میخواستم بروم بیرون که ناگهان پاره آجری به سرم خورد و روی زمین افتادم. دیگر خانه خراب شده بود و راه فراری نبود. گیر افتادم در میان خاکها و سنگها.
- تمام مدتی که آن زیر بودم، به هوش بودم. همه صداها را میشنیدم. حتی صدای شوهرم را هم میشنیدم که مرتب فریاد میزد و اسمم را صدا میکرد.
- فریاد میزدم. کمک میخواستم. شوهرم را صدا میزدم اما چون آوار زیاد بود، کسی صدایم را نمیشنید. خانه ما یک خانه دو طبقه است. تمام دو طبقه تخریب شده و روی سرم ریخته بود. از طرفی خانه دو طبقه همسایه هم روی خانه ما افتاده بود. برای همین خاکها و سنگها زیاد بودند و صدایم شنیده نمیشد.
- من نه درد داشتم و نه راه نفسم بسته شده بود. میتوانستم کاملا راحت نفس بکشم، حتی جایی از بدنم هم نشکسته بود که درد بکشم. فقط خیلی ترسیده بودم. از طرفی سرد بود و داشتم میلرزیدم. تمام بدنم از سرما و وحشت میلرزید. همه جا تاریک بود. نمیدانستم سرنوشتم چه میشود، حتی نمیتوانم آن لحظات را توصیف کنم.
- نه بیهوش شدم و نه خوابم برد. تمام مدت ١۶ساعت بیدار و هوشیار بودم. صداها را هم میشنیدم. نیروهای ارتش و هلالاحمر آمده بودند. به همراه شوهرم به دنبال من میگشتند اما صدایم به گوش آنها نمیرسید تا این که شنیدم میخواهند بولدوزر را روشن کنند. تمام مدت ترسم از همان بولدوزر بود. با خودم میگفتم من زندهام و به هوشم. اگر بولدوزر بندازند و من تکهتکه شوم، چه!
- بالاخره از آن چه میترسیدم، به سرم آمد. بولدوزر را روشن کردند. میشنیدم که میگفتند همسرت دیگر زنده نیست. کار آواربرداری را شروع کنید. فقط اسم خدا را صدا میزدم. دعا میکردم به خاطر بچهام که شده، نجاتم دهند. هنوز نمیدانستم بچهام سالم است یا نه ولی امید داشتم. صدای روشنشدن بولدوزر آمد. همزمان همچنان صدای شوهرم را میشنیدم. تمام شب را دست برنداشت. حاضر نمیشد تسلیم شود. مرتب صدایم میزد. درست وقتی که مرگ را جلوی چشمانم میدیدم، در یک لحظه صدای شوهرم را از نزدیک شنیدم. انگار همانجایی ایستاده بود که من دفن شده بودم. بلافاصله هر چه توان داشتم، فریاد زدم. بالاخره پیام صدایم را شنیدم. فریاد زد همسرم زنده است. نفس راحتی کشیدم. آمدند آوارها را کنار زدند و مرا بیرون آوردند.
- هم فرزندم سالم است هم خودم. باورم نمیشد که حتی فرزندم را هم از دست ندادهام. با خودم میگفتم حتما او مرده است ولی ما همگی زندهایم و سالمیم. از اعضای خانوادهمان هم هیچکس فوت نکرده است.
قصه یک معجزه
پیام حالا خیلی خوشحال است. با این که خانهاش خراب شده و دیگر هیچ زندگی ندارد اما در میان جمعیت تقریبا تنها کسی است که خوشحالی در چشمانش موج میزند. هر از گاهی خدا را شکر میکند. به همسرش نگاه میکند و از خدا تشکر میکند. بعد از گذشت سه روز همچنان باور ندارد که همسرش سالم در کنارش نشسته و همچنان فرزند کوچکشان را با خودش حمل میکند. پیام بر خلاف زلزلهزدگان دیگر نمیگرید، میخندد. او جزییات قصه این معجزه را به «شهروند» توضیح میدهد:
- تمام شب را فریاد زدم. امیدم را از دست ندادم. انگار کسی درونم میگفت فرانک نمرده، زنده است.
- دیگر تمام مردم و نیروهای هلالاحمر و ارتش هم پا به پای من به دنبال همسرم در میان آوار میگشتند اما هیچ صدایی شنیده نمیشد. هیچ اثری هم از فرانک نبود. تقریبا همه ناامید شدند.
- بولدوزر را روشن کردند و میخواستند کار آواربرداری را آغاز کنند. اگر بولدوزر را میزدند، دیگر باید با همسرم خداحافظی میکردم ولی نمیخواستم امیدم را از دست بدهم. از ته دل دعا کردم. خدا را صدا زدم. به او گفتم معجزهای نشانم بده. همان لحظه یعنی چند ثانیه تا شروع آواربرداری به سمت آوار رفتم. در میان خاکها بدون اینکه بدانم کجا میروم، جلو رفتم تا اینکه جایی ایستادم و باز هم همسرم را صدا زدم. از خدا خواستم که در آخرین لحظات معجزهاش را نشانم دهد. ناگهان صدایی شنیدم. صدای فرانک بود. انگار از ته چاه بود ولی مرا صدا میزد. با خوشحالی به نیروهای امدادی گفتم زنده است. همگی به سمت صدا رفتیم. همسرم آن زیر بود. او را پیدا کردیم و نجاتش دادیم.
- من عاشق همسرم هستم و حالا که او زنده است، دیگر هیچ چیزی از خدا نمیخواهم. خانهام ویران شده. سه روز است که روی یک زیرانداز در سرما میخوابیم. هیچی نداریم ولی باز هم فقط خدا را شکر میکنم. خدا دنیای مرا به من بازگرداند.
- من لیسانس حقوق دارم، ولی بیکارم.